.jpg)
MDJO
Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego, coroczne święto obchodzone 21 lutego, zostało ustanowione przez UNESCO 17 listopada 1999 roku. Jego data upamiętnienia wydarzenia w Bangladeszu, gdzie w 1952 roku pięciu studentów uniwersytetu w Dhace zginęło podczas demonstracji, w której domagano się nadania językowi bengalskiemu statutu języka urzędowego.
MDJO na w założeniu dopomóc w ochronie różnorodności językowej jako dziedzictwa kulturowego.
W 2012 roku w Polsce wystartowała kampania społeczna Ojczysty, zorganizowana przez Narodowe Centrum Kultury i Radę Języka Polskiego. Ma ona na celu podnoszenie świadomości językowej oraz kształtowanie poczucia odpowiedzialności za polszczyznę.
21 lutego 2013 roku, ruszyła nowa kampania społeczna: Język ą-ę. Jej celem jest obrona znaków diakrytycznych i przeciwdziałanie nadużywaniu charakterystycznych polskich liter. Akcję wspierają m.in.prof. Jerzy Bralczyk, Henryk Dawka i Jacek Bryndal, a patronuje jej Rada Języka Polskiego.
W naszej szkole, obchody Międzynarodowego Dnia 
Ojczystego, świętowaliśmy intensywnie, bo kilka dni wcześniej uczniowie każdej klasy i przedszkolaki losowali region Polski. Zadaniem uczestników było przygotowanie informacji o poszczególnej krainie geograficznej w formie plakatu, projekt zakładał, że uczniowie poszerza swoją wiedzę o ciekawe słownictwo gwarowe, podział na dialekty, strój regionalny, potrawy charakterystyczne dla danej społeczności naszej ojczyzny itp.
Przedszkolaki - Mazowsze,
Klasa I - Warmia i Mazury,
Klasa III - Wielkopolska,
Klasa IV - Śląsk,
Klasa V - Podhale,
Klasa VI - Małopolska,
Klasa VII - Kaszuby.
Oj, działo się, działo! Były łamańce językowe, zagadki, piosenki, wierszyki, bajki w określonej gwarze. Przygotowane również zostały pyszne regionalne potrawy tj. ciasta: jabłecznik, rogale świętomarcińskie, śledzie po kaszubsku, kluski śląskie i żur śląski, oscypki z żurawiną, pulczi. Uczniowie, wykazali się dużą kreatywnością, bardzo entuzjastycznie wykonali swoje zadania oraz ciekawie zaprezentowali piękno, dorobek, tożsamość, tradycje i zwyczaje naszego kraju, ale przede wszystkim odrębność językową, która w różnych regionach Polski jest taka inna, a jednocześnie nasza, wspólna, kochana, bo łączy nas język ojczysty.
.jpg)
.jpg)
